امّا در پرسش سوّمت نوشته بودى: «آیا انسان هاى خوب و باایمان مى توانند خدا را ببینند، چگونه؟» پاسخ آن است که نه، چنین چیزى شدنى نیست. قرآن کریم، دیدن خدا را غیر ممکن مى داند و در آیه 103 سوره انعام مى فرماید: «لا تُدرِکُهُ الاَبصـرُ وهُوَ یُدرِکُ الاَبصـرَ» ; «چشم ها او را نمى بینند، ولى او چشم ها را مى بیند». در این موضوع، میان انسان هاى خوب و بد فرقى نیست. چشم ما انسان ها چیزى را مى بیند که جسم باشد و پس از برخورد نور به آن و برگشت نور به چشم، دیده شود; براى مثال وقتى تو یک درخت را مى بینى، در حقیقت نورى بر درخت تابیده و به چشم تو رسیده که توانسته اى آن را ببینى. حال اگر موجودى جسم نبود، چگونه مى توان آن را دید؟!

          البتّه در بعضى آیه هاى قرآن مانند آیه 13 سوره نجم، از دیدن خدا سخن به میان آمده، ولى همان گونه که مفسّر و دانشمند بزرگ علّامه طباطبایى نوشته، منظور این آیه، دیدن با چشم نیست. معناى این آیه و مانند آن، دیدن با دل و شناخت خدا با دل و جان است. امیرمؤمنان على(علیه السلام)در خطبه 174 نهج البلاغه مى فرماید: «چشم هاى ظاهرى هرگز خدا را نمى بینند، امّا دل ها با حقیقت ایمان او را درک مى کنند.» بى تردید، انسان هاى پاک و پرهیزگار، در این نوع دیدن خدا، موفّق تر خواهند بود; زیرا دلشان را با گناه سیاه نکرده اند.